مقدمه
در حال حاضر شرکت تضامنی در تمام نظام های حقوقی دنیا وجود دارد و مورد استفاده است. با آن که خطر تأسیس آن برای شرکا، به سبب مسئولیت نامحدودی که در قبال طلبکاران شرکت دارند بالاست، اما برای کسانی که به یکدیگر اعتماد دارند و سرمایه شان زیاد نیست بسیار مناسب است. مانند برادران و خواهرانی که پس از فوت پدر می‌خواهند تجارت‌خانه او را اداره کنند.
دلیل انتخاب این نوع از شرکت‌ها بیشتر برای جلب اعتماد مشتریان است. زیرا مشتریان می‌دانند در صورت ایجاد مشکل فقط با یک یا چند شخص حقیقی رو به رو هستند و نه با کل شرکت، بدین معنا که اگر با مراجعه به شرکت نتوانند طلب خود را دریافت کنند می توانند پس از انحلال شرکت به شرکا مراجعه و از دارایی شخصی آنان مطالبه ی طلب نمایند.
تعریف
مطابق ماده 116 قانون تجارت شرکت تضامنی شرکتی است که تحت اسم مخصوص و برای امور تجارتی بین دو یا چند نفر با مسئولیت تضامنی تشکیل می شود. در ابتدای بحث توجه به این نکته لازم است که لغت « نفر» در تعریف پیش گفته نافی این موضوع نیست که حتی همه شرکای شرکت تضامنی شرکت تجاری باشند.
شرکت تضامنی به دلیل اهمیت اشخاص شریک در آن، از انواع شرکت اشخاص محسوب می شود و در حقوق ایران دارای شخصیت حقوقی مستقل است. دارایی این شرکت از دارایی شرکا جداست و ممکن است ورشکسته اعلام گردد زیرا تاجر تلقی می‌شود.
موضوع شرکت تضامنی
مطابق نص ماده 116 قانون تجارت، موضوع یک شرکت تضامنی منحصر به یک یا چند امر تجاری است. امر تجاری، امری است که قانون گذار آن را ذاتا تجاری می داند. اعمال تجاری ذاتی در ماده 2 قانون تجارت در 10 مورد لیست شده اند.
طبق بند 2 ماده 8 لایحه اصلاحی قانون تجارت، موضوع شرکت باید صریح و منجز باشد لذا مراجع ثبت شرکت ها از عناوین کلی مانند « هر گونه فعالیت مجاز » در ثبت موضوع خودداری می کنند. یکی از رایج ترین انواع موضوعات تجاری که در قالب شرکت تضامنی انجام می پذیرد بند 7 ماده 2 قانون تجارت است یعنی: عملیات صرافی.
توجه به این نکته ضروری است که صرافی از جمله فعالیت های نیازمند به کسب مجوز است همچون بانک، موسسه اعتباری، تعاونی اعتباری، صندوق قرض الحسنه و شرکت لیزینگ که مرجع صدور مجوز آن ها بانک مرکزی جمهوری اسلامی می باشد.
ویولت عزیزیان/وکیل پایه یک دادگستری
20 اردیبهشت 1399