شعبه به یکی از بخش‌های یک شرکت گفته می‌شود که امکان فروش و خدمات شرکت را در مکانی که ممکن است فاصله زیادی با مرکز اصلی شرکت داشته باشد دارد و می‌تواند آن را رواج دهد. میزان و قدرت و اندازه‌ی خودمختاری یک شعبه به میزان موافقت شرکت مادر بستگی دارد.
در مورد شعبه فقط در آیین‌نامه‌ی شعب شرکت‌های خارجی (مصوب سال 1378 هیات وزیران) می‌توان تعریفی که اختصاص به شعب شرکت‌های خارجی دارد به دست آورد ولی تعریف حقوقی از شعبه شرکت ایرانی وجود ندارد. در ماده 2 آیین‌نامه مزبور آمده است :«شعبه شرکت خارجی واحد محلی تابع شرکت اصلی است که مستقیماً موضوع و وظایف شرکت اصلی را در محل انجام می‌دهد. فعالیت شعبه در محل تحت نام و با مسئولیت شرکت اصلی خواهد بود.»
آنچه در مواد شناسایی شده و دکترین هم به آن معتقد است آن است که شعبه شخصیت حقوقی مستقلی ندارد و مستقیما موضوع و وظایف شرکت اصلی را در محل خودش انجام می دهد.که فعالیت های آن تحت نام و با مسئولیت شرکت اصلی است.
شرکت های وابسته شرکت هایی هستند که کمتر از 50 درصد سهام آنها متعلق به شرکت مادر بوده و حداقل یکی از اعضای هیات مدیره آن از طرف شرکت مادر تعیین گردد.این شرکت ها مستقل از سیاست ها و راهبردهای شرکت مادر می باشند.
شرکت های وابسته وجود مستقل و شخصیت حقوقی مستقل از شرکت مادر دارند.یک واحد تجاری سرمایه پذیر زمانی شرکت وابسته شمرده می شود که دارای شرایط ذیل باشد:
1- حق رای سرمایه گذار در واحد یاد شده قابل ملاحظه باشد (حداقل 20 درصد)
2- شرمایه گذار نفوذ قابل ملاحظه ای در سیاست های مالی و عملیاتی شزکت سرمایه پذیر داشته باشد.
3- سرمایه گذار به حفظ منابع خود به صورت یک سرمایه گذار در بلند مدت تمایل نشان دهد.
در لایحه جدید قانون تجارت مصوب کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس شورای اسلامی در ماده 226 شرکت وابسته این گونه تعریف شده است: «شرکتی که به هر نحو از قبیل داشتن حداقل یک مدیر در شرکت و یا سهامدارای عمده تحت نفوذ قابل ملاحظه شرکت دیگر باشد شرکت وابسته نامیده می شود.»
روابط عمومی
19 بهمن 1398