اهلیت متعاملین یکی از شرایط صحت معاملات است. اهلیت به معنی توانایی برای انجام امور است.
دو قسم اهلیت وجود دارد:
۱ـ اهلیت تمتّع (تملک):
این اهلیت، به معنی اهلیت دارا شدن حق است. کسی که اهلیت تمتع نداشته باشد، نمی‌تواند حقی را دارا شود. اهلیت تمتع از بدو ولادت آغاز و تا زمان وفات ادامه دارد. حتی در مواردی قبل از ولادت نیز اهلیت تمتع وجود دارد. برای مثال حمل ارث می‌برد و می‌توان برای او مالی را وقف یا وصیت نمود، اگرچه فعلیت یافتن این اهلیت تمتع منوط به زنده متولد شدن او می‌باشد. اصل بر این است که کلیه اشخاص دارای اهلیت تمتع‌اند، جز در موارد استثناء.
۲ـ اهلیت استیفاء (تصرف):
اهلیت اجرای حق را اهلیت استیفاء گویند. شخصی که اهلیت استیفاء ندارد، می‌تواند دارنده حقی شود، اما نمی‌تواند در حق خویش تصرف کند. برای مثال یک کودک می‌تواند مالک زمینی شود اما نمی‌تواند آن را بفروشد یا اجاره دهد تا اینکه به سن بلوغ و رشد برسد. انجام تصرفات پیش گفته از جانب کودک با ولی یا قیم اوست.
امینه خراسانی
امینه خراسانی
12 اسفند 1403