Non Parol Clause
در تنظیم قراردادها، یکی از دغدغه‌های اصلی طرفین، اطمینان از صحت و شفافیت تمامی توافقات است. بند غیرشفاهی یا Non Parol Clauseبه‌عنوان یک ابزار حقوقی به این منظور استفاده می‌شود که اطمینان حاصل شود تمامی شرایط و تعهدات طرفین در سند کتبی قرارداد گنجانده شده و هیچ تعهد یا شرط شفاهی، خارج از متن قرارداد، مورد استناد قرار نگیرد. این مفهوم، اگرچه به‌طور مستقیم در قوانین مدنی ایران ذکر نشده، ولی در چارچوب اصول و مقررات حقوقی ایران قابل تحلیل و استفاده است.
ماهیت و کاربرد Non Parol Clause
بند غیرشفاهی، شرطی است که در قراردادها گنجانده می‌شود تا تأکید کند که کلیه توافقات و شرایط قرارداد فقط در سند کتبی آن آمده است. این بند جلوگیری می‌کند از اینکه طرفین در آینده به توافقات شفاهی یا اظهاراتی که در خارج از قرارداد به‌عمل آمده، استناد کنند. این ابزار حقوقی به‌ویژه در قراردادهای پیچیده و با ارزش بالا، برای پیشگیری از هرگونه سوءتفاهم یا سوءاستفاده از اظهارات شفاهی استفاده می‌شود.
ملاحظات حقوقی:
درج این بند، اگرچه در حقوق ایران معتبر است، باید با دقت انجام شود. اگر یکی از طرفین بتواند اثبات کند که با اجبار، اکراه یا سوءاستفاده از شرایط، ناچار به پذیرش چنین بندی شده است، اعتبار این بند می‌تواند مورد تردید قرار گیرد. علاوه بر این، اگر بند مذکور با اصول عمومی و اساسی حقوق قراردادها مانند لزوم و شفافیت تعهدات مغایرت داشته باشد، دادگاه‌ها ممکن است از اجرای آن خودداری کنند.
بند غیرشفاهی یا Non Parol Clause به‌عنوان یکی از ابزارهای موثر حقوقی برای حفظ دقت و شفافیت در قراردادها شناخته می‌شود. این بند با ممانعت از استناد به توافقات شفاهی، موجب می‌شود که تمامی تعهدات طرفین به‌صورت مکتوب و رسمی در قرارداد گنجانده شود. در حقوق ایران نیز، با توجه به اصول حاکمیت اراده و ماده ۱۰ قانون مدنی، این بند معتبر است و می‌تواند در پیشگیری از بروز اختلافات قراردادی نقش موثری ایفا کند. البته، استفاده از این بند باید با رعایت کامل حقوق طرفین و در چارچوب قوانین کشور صورت گیرد تا از بروز چالش‌های حقوقی احتمالی جلوگیری شود.
سمیه شهبازی دستجرده
سمیه شهبازی دستجرده
15 آبان 1403