اسناد پیش‌قراردادی در حقوق ایران
ماهیت حقوقی اسناد پیش‌قراردادی:
در حقوق ایران، اسناد پیش‌قراردادی مانند نامه‌های قصد (LOI)، تفاهم‌نامه‌ها (MOU) و برگه‌های شرایط (Term Sheet) به‌عنوان تعهدات اولیه و غیربایسته در نظر گرفته می‌شوند. این اسناد به‌خودی خود، تعهدات الزام‌آور حقوقی ایجاد نمی‌کنند، مگر آن‌که به‌صراحت در آن‌ها ذکر شود. با این حال، اسناد پیش‌قراردادی می‌توانند در صورت بروز اختلاف، به‌عنوان شواهدی از نیات و توافقات اولیه طرفین، مورد استناد دادگاه‌ها قرار گیرند. این اسناد می‌توانند نشان‌دهنده حسن‌نیت طرفین و جدیت آن‌ها در پیگیری مذاکرات و انعقاد قرارداد باشند.
اهمیت و کاربرد اسناد پیش‌قراردادی:
۱- شفاف‌سازی مفاد قرارداد: اسناد پیش‌قراردادی، شرایط و انتظارات طرفین را پیش از انعقاد قرارداد نهایی مشخص می‌کنند. این شفافیت به جلوگیری از سوء‌تفاهم‌ها و تفسیرهای متفاوت کمک می‌کند.
۲- تسهیل مذاکرات: این اسناد به‌عنوان یک چارچوب اولیه، روند مذاکرات را تسهیل می‌کنند و به طرفین کمک می‌کنند تا با مبنای مشترک به توافق برسند.
۳- کاهش ریسک‌های قراردادی: استفاده از اسناد پیش‌قراردادی می‌تواند ریسک‌های ناشی از اختلافات را کاهش دهد، زیرا این اسناد به‌عنوان مدرکی از نیات و توافقات اولیه مورد استفاده قرار می‌گیرند.
۴- نشان‌دهنده حسن‌نیت: ورود به تهیه و امضای اسناد پیش‌قراردادی، تعهد و حسن‌نیت طرفین در پیگیری معامله را نشان می‌دهد، که می‌تواند به تقویت اعتماد بین طرفین کمک کند.
اگرچه اسناد پیش‌قراردادی در حقوق ایران الزام‌آور نیستند، اما نقش مهمی در تنظیم و هدایت مذاکرات و فرآیند انعقاد قرارداد ایفا می‌کنند. این اسناد با ایجاد شفافیت و کاهش ریسک، به طرفین کمک می‌کنند تا با اطمینان بیشتری وارد قرارداد نهایی شوند. رعایت اصول قانونی و حقوقی در تهیه این اسناد، به‌ویژه در توجه به جزئیات و شفافیت در بیان مفاد، از اهمیت بالایی برخوردار است و می‌تواند به کاهش مشکلات و اختلافات احتمالی کمک کند.
سمیه شهبازی دستجرده
سمیه شهبازی دستجرده
08 مهر 1403