مدیریت ریسک قراردادی طبق الگوی سازمان استاندارد انگلستان
مدیریت ریسک قراردادی طبق الگوی سازمان استاندارد انگلستان (BSI) شامل شناسایی، ارزیابی، و کنترل ریسک‌های مربوط به قراردادها به منظور کاهش تأثیرات منفی آنها بر پروژه‌ها و سازمان‌ها است. این الگو بر اساس استاندارد ISO ۳۱۰۰۰ و دیگر منابع معتبر تدوین شده است.
شناسایی ریسک‌ها: در این مرحله، تمام ریسک‌های ممکن که ممکن است بر قرارداد تأثیر بگذارند، شناسایی می‌شوند. این ریسک‌ها می‌توانند شامل مسائل مالی، قانونی، فنی، و محیطی باشند. استفاده از روش‌های مختلف مانند تحلیل SWOT، بررسی مستندات قرارداد، و مشاوره با کارشناسان می‌تواند در این مرحله کمک کننده باشد.
ارزیابی ریسک‌ها: پس از شناسایی، ریسک‌ها بر اساس دو معیار اصلی ارزیابی می‌شوند: احتمال وقوع و شدت تأثیر. این ارزیابی به سازمان کمک می‌کند تا ریسک‌های بحرانی را از ریسک‌های کم‌اهمیت‌تر تفکیک کند. معمولاً از ماتریس ریسک برای نمایش نتایج این ارزیابی استفاده می‌شود.
کنترل و کاهش ریسک‌ها: در این مرحله، استراتژی‌های مختلف برای کنترل و کاهش ریسک‌ها تعیین می‌شوند. این استراتژی‌ها می‌توانند شامل تغییر شرایط قرارداد، بیمه، استفاده از تضمین‌های مالی، و تدوین برنامه‌های اضطراری باشند. هدف اصلی این مرحله، کاهش احتمال وقوع و تأثیرات منفی ریسک‌ها است.
نظارت و بازبینی: مدیریت ریسک قراردادی یک فرآیند پویا است که نیاز به نظارت و بازبینی مستمر دارد. با تغییر شرایط پروژه یا محیط، ممکن است ریسک‌های جدیدی شناسایی شوند یا ریسک‌های موجود تغییر کنند. بنابراین، بازبینی منظم و به‌روزرسانی برنامه‌های مدیریت ریسک ضروری است.
مستندسازی و گزارش‌دهی: تمامی مراحل شناسایی، ارزیابی، و کنترل ریسک باید به صورت دقیق مستندسازی شوند. این مستندات نه تنها به سازمان کمک می‌کنند تا در مواجهه با ریسک‌ها بهتر عمل کند، بلکه در صورت بروز اختلافات قراردادی، می‌توانند به عنوان مدارک معتبر استفاده شوند.
با استفاده از این رویکرد جامع و منظم، سازمان‌ها می‌توانند ریسک‌های قراردادی خود را به طور مؤثری مدیریت کرده و از بروز مشکلات جدی در پروژه‌ها جلوگیری کنند. این روش با توجه به استانداردهای بین‌المللی و تجربیات عملی، یک چارچوب قابل اعتماد برای مدیریت ریسک قراردادی فراهم می‌آورد.
سمیه شهبازی دستجرده
سمیه شهبازی دستجرده
29 شهریور 1403