تفاوت تعلیق در انشاء و تعلیق در منشاء در قرارداد:
در تنظیم قراردادها، استفاده از عبارات دقیق و حقوقی اهمیت زیادی دارد. یکی از این عبارات که می‌تواند در وضعیت حقوقی عقود موثر باشد، مفهوم "تعلیق" است. تعلیق به معنای موکول کردن آثار عقد به تحقق یک امر احتمالی در آینده است.
تفاوت کلیدی:
تفاوت اساسی بین تعلیق در انشاء و تعلیق در منشاء در زمان شکل‌گیری عقد و آثار حقوقی آن نهفته است:
تعلیق در انشاء:
در تعلیق در انشاء، انشای عقد (ایجاد عقد) به وقوع امر معلق‌علیه موکول می‌شود.
به عبارت دیگر، تا زمانی که امر معلق‌علیه (امر احتمالی) تحقق نیابد، عقد شکل نمی‌گیرد و هیچ اثری بر ذمه طرفین بار نمی‌آورد ولی از فعل آینده استفاده می‌شود.
مثال:
خانه را به تو **می‌فروشم** اگر فرزندم در آزمون وکالت قبول شود."
تعلیق در منشاء:
در تعلیق در منشاء، برخلاف تعلیق در انشاء، عقد از زمان انشاء شکل می‌گیرد، اما آثار آن تا زمان تحقق امر معلق‌علیه مترتب نمی‌شود.
با انشای عقد، حقوق و تعهدات طرفین ایجاد می‌شود، اما این حقوق و تعهدات تا زمانی که امر معلق‌علیه تحقق نیابد، قابل اعمال نیستند و از فعل ماضی استفاده می‌شود.
مثال:
خانه را به تو **فروختم** اگر فرزندم در آزمون وکالت قبول شود."
در نظام حقوقی ایران، تعلیق در انشاء باطل است و فقط تعلیق در منشاء پذیرفته شده است.
در نگارش قراردادها، باید از عبارات دقیق و روشن استفاده شود تا از بروز اختلافات و دعاوی حقوقی در آینده جلوگیری شود.
در مواردی که قصد استفاده از تعلیق در عقد وجود دارد، باید نوع تعلیق (انشاء یا منشاء) و امر معلق‌علیه به طور صریح و واضح در متن قرارداد ذکر شود.
رضا رمضانی
رضا رمضانی
27 مرداد 1403